Her an yalnızlığımı yaşarken, ilk aşkın içinde kaybolan bir mahpusun çocuğuydum ben. Elveda diyebilseydim adının geçtiği bu karanlık şehrin duvarlarına. Hergün biraz daha yükselen ve yükseldikçe beni biraz daha alçaltan, küçülten bu şehrin duvarlarını içimde paramparça edebilseydim. Benim içimde sessizce gizlediğim ama herkesin gelip bana haykırdığı ölümcül olan duyguların bu dört duvar arasında yankılarını duyuyor ve her gün bir boşlukta kendimi asıyorum
Senin için...